De stad waar ik geboren ben, Zaragoza, wordt doorkruist door een brede en waterrijke rivier; de Ebro. In mijn kinderjaren werden mijn zus en ik naar een park aan de overkant van de rivier gebracht om daar te spelen, maar om daar te komen, moesten wij de rivier oversteken via een lange hangbrug, gemaakt van ijzer, planken en touwen: La Pasarela.
Het oversteken van deze, in mijn ogen gigantische brug, was voor mij altijd iets buitengewoons. Het betekende, dat ik onder de voortdurend wisselende en wiegelende cadans, dichter bij een bijzondere wereld kon komen; een wereld die ver weg lag en anders was dan die van alle dag, aan de oever waar ik woonde.
Jaren later ben ik een ander hangbrug overgestoken. Dit keer werd het een denkbeeldige hangbrug die Spanje verbond met het land, waar ik naar toe verhuisde en nog steeds in woon: Nederland. Die hangbrug heb ik dit keer zelf plank voor plank moeten opbouwen, door een andere taal te leren en door te integreren in een andere cultuur, in vele aspecten zo anders dan de mijne. En beetje bij beetje, nog altijd gewiegd door de cadans van onstuimige of mildere gebeurtenissen, werd ik de persoon die ik nu ben: die niet van daar of van hier is, maar van beide plekken tegelijk.
Het “van beide landen te zijn”, is ook een onmisbaar instrument in mijn werk, zowel bij het vertalen, als bij het geven van les of in het bemiddelen in een persoonlijke of zakelijke relatie tussen Spanje en Nederland. Voor mij betekent mijn werk het slaan van bruggen van begrip tussen mijn twee landen en mijn twee culturen.
En dat is waarom ik mij vaak aan die hangbrug uit mijn jeugd herinner; de hangbrug die door onze stappen, wat meer dan normaal heen een weer wiegelde, maar die altijd de moeite waard was te nemen om aan de overkant te komen.

Lees hier mijn Spaanse blog